Wyjazd był służbowy. Ja podpięłam się tak przy okazji. Wyjazd bardzo wcześnie rano, a celem Warszawa. Pierwsze zdjęcia pstrykane przez okno samochodu. Cytadela, Stare Miasto.
Po załatwieniu spraw czasu na zwiedzanie zbyt dużo nie było, wybraliśmy Łazienki. Podjechaliśmy na placyk u zbiegu Alei Ujazdowskich, ulicy Belwederskiej i Bagatela. Jest tu jedno z dziesięciu wejść do Łazienek, a także boczne wejście do Belwederu. Stoi też w tym miejscu pomnik, posąg Józefa Piłsudskiego, wystawiony jako wyraz wdzięczności za obronę Warszawy w 1920 roku.
Łazienki zwane też królewskimi, to zespół pałacowo-ogrodowy założony w XVIII wieku przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. Nazwa pochodzi od barokowego pawilonu łaźni z XVII wieku, który został przebudowany na pałac Na Wyspie. W średniowieczu było to miejsce polowań książąt mazowieckich. W XVII wieku marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski wybudował w tym miejscu Ermitaż i Łaźnię. W 1764 roku, po jego śmierci, tereny te kupił stolnik litewski, przyszły król Stanisław August Poniatowski. W 1774 rozpoczęto tworzenie letniej rezydencji królewskiej wraz z krajobrazowym parkiem angielskim. Powierzchnia Łazienek wynosi 76 ha. Znajduje się tam około 40 budynków, z czego dziesięć o bardzo duże wartości historycznej.
My byliśmy przy Greckiej Świątyni Sybilli. Budynek znajduje się na tyłach Belwederu. Zbudowano go około 1822 roku, czyli kiedy Łazienki kupił car Aleksander I.
W Belwederze nie byliśmy. Oglądaliśmy go tylko od strony ogrodu. Pierwszy pałac zbudowano w tym miejscu w XVII wieku przez kanclerza wielkiego litewskiego Krzysztofa Zygmunta Paca. Obecny budynek Belwederu to wynik przebudowy, jaką wykonano w latach 1818 – 1822. W dwudziestoleciu międzywojennym budynek na swoje potrzeby zaadoptowały polskie władze państwowe. W latach 1918 – 1926 urzędował w nim Naczelnik Państwa, później Prezydenci II Rzeczypospolitej. Jako minister spraw wojskowych zajmował budynek Józef Piłsudski. W czasie II wojny światowej był siedzibą Ludwiga Fischera, niemieckiego gubernatora Warszawy. Po wojnie urzędował w nim Bolesław Bierut, a po 1990 roku został przeznaczony na siedzibę Prezydenta III RP.
Przy alei zwanej chińską
znajduje się budynek Nowej Pomarańczarni. Powstała w latach 1860-1861 jako drugi obiekt w Łazienkach o tym przeznaczeniu. Główna część budynku to wydłużona sala , od strony południowej przeszklona, przeznaczona była pierwotnie na przechowywanie w okresie chłodów drzew egzotycznych.
W pobliżu pałacu Na Wyspie znajduje się amfiteatr. Pierwotnie powstał jako amfiteatr ziemny. Kamienną postać uzyskał w 1790 roku. Wzorowany był na teatrze w Herkulanum. Składa się z dwóch części, widowni i sceny, przedzielonych wypełnionym wodą kanałem. Scena położona na sztucznej wyspie otoczona jest sztucznymi ruinami.
Najbardziej chyba znanym obiektem Łazienek jest pałac Na Wyspie. Leży na sztucznej wyspie otoczonej przez staw. Od 1775 roku był letnią rezydencją króla. Tu odbywały się organizowane przez króla obiady czwartkowe. Po kupieniu go przez cara Aleksandra I, w 1846 roku przebudowano go i w zachodnim pawilonie powstała cerkiew św. Aleksandra Newskiego. Po upadku powstania warszawskiego został przez Niemców podpalony.
Na moście naprzeciwko Pałacu, na ulicy Agrykoli stoi rzeźba Pomnik Jana III Sobieskiego.
Nieodłącznym elementem pałacu są przebywające w jego okolicy pawie.
Pierwszym budynkiem wzniesionym przez Stanisława Augusta Poniatowskiego w latach 1774-1776 jest Biały Domek. nadano mu cechy podmiejskiej letniej willi. Przed południową fasadą znajduje się wsparty na postaci Fauna zegar słoneczny z 1776 roku.
W latach 1786–1788 wzniesiono pierwszy budynek do przechowywania drzew pomarańczowych, które latem zdobiły ogrody. Jest to Stara Pomarańczarnia. We wschodnim skrzydle budynku mieścił się dworski Teatr Stanisławowski.
Już za czasów Stanisława Lubomirskiego wybudowano wodozbiór. Pełnił on funkcję zbiornika pobierającego wodę z okolicznych źródeł i odprowadzał rurami do Pałacu na Wyspie. W 1777 roku zyskał obudowę w kształcie walca. Z tego powodu zwany był również Basztą lub Okrąglakiem.
Pośród powojennych lapidarialnych szczątków kamiennych rzeźb odnaleziono wielki kamienny kartusz z herbem króla Stanisława Augusta na tle herbu Rzeczpospolitej. Ustawiono go przy jednym z wejść do Łazienek.
Było czerwcowe popołudnie. Spacer alejkami ogrodu dawał wytchnienie. Ukryte wśród zieleni budynki, budowle, pomniki. Łazienki są piękne.
Na koniec dotarliśmy do secesyjnego pomnika Fryderyka Chopina. Pomysł upamiętnienia Fryderyka Chopina pojawił się w 1876 roku, ale dopiero w roku 1901, polska śpiewaczka operowa Adelajda Bolska uzyskała ustną zgodę cara Mikołaja II, co potwierdził generał gubernator warszawski w 1902 roku. Ogłoszono konkurs na projekt. Trwały prace, spory, wreszcie wybrano francuskiego wykonawcę na wykonanie monumentu, który wkrótce zbankrutował. Pomnik został odsłonięty dopiero w listopadzie 1926 roku.
Po Łazienkach był jeszcze tylko stadion zza okna samochodu.
i powrót do domu.
/ czerwiec 2012 /
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz