Góry zawsze dla mnie oznaczały wędrówki. Odkrywanie nowych widoków po wejściu na szczyt to było to, co uwielbiałam. Ten wyjazd to było coś zupełnie nowego. Odkrycie nowych wrażeń. W grudniu stanęłam po raz pierwszy na nartach. Intensywna nauka, po to by, w styczniu pojechać w Alpy. Byłam kiedyś latem w Alpach szwajcarskich. Tym razem włoskie dolomity i Paganella.
Wyjechaliśmy w piątek po południu. Noc w autokarze. Na miejscu mieliśmy być po południu w sobotę. Dla mnie sennie, bo tak najczęściej spędzam przejazdy, ale co nieco na trasie też rejestruję. Zwłaszcza jak już zaczną ukazywać się moje ulubione góry.
Udało mi się nie spać, kiedy mijaliśmy Insbruck, więc skoczni, gdzie skakał Małysz nie przegapiłam.
Jechaliśmy na narty, a im bliżej celu, to było coraz mniej śniegu. U podnóża Paganelli była właściwie wiosna. Tylko wysoko, na stokach trasy zjazdowe na nas czekały. W dniu przyjazdu, sprawy organizacyjne i spacer po Fai Della Paganella.
Widok na charakterystyczną górę intrygował i trochę niepokoił, ale nie bałam się. Następnego dnia miałam ją poznać z bliska.
I poznałam. Pierwszy zjazd, 1.600 metrów, ostrożnie, w miarę wolno i OK. Potem włączyłam prędkość i okazało się, że nachylenie stoku przy moich umiejętnościach i nabranej prędkości nie było zbyt dobrym zestawieniem. Upadek, ale w miarę kontrolowany, bo bez urazów, pozbieranie się i dalej w dół. Oczywiście na nartach. W kolejnych czterech razach było identycznie. Zawsze to samo miejsce, gdzie ” łapałam zające”, aż wreszcie przejazd bez upadku i tak już pozostało na tej trasie do końca. Przez pierwsze dni liczyłam, codziennie było po czternaście zjazdów, po 1600 metrów. Potem doszły inne trasy, po 1200 – 1300 metrów, ale też 2900. Były też trasy czerwone, czyli o większej trudności. To się chyba nazywa średnio trudna. Tylko pierwszy zjazd na takiej był z wywrotką. Limit wykorzystałam w pierwszym dniu, więc potem było super.
Sześć dni na stoku. Pełne słońce, niewielki, bo 3 stopniowy mrozek. Wyciągi w górę, narty w dół. Przystanki na posiłek w knajpkach przy trasach zjazdowych i oczywiście podziwianie widoków. Charakterystyczne szczyty dolomitów, małe miasteczka w dolinach przepasanych rzekami jak wstążkami.
Ze szczytu Paganelli /2125 m n.p.m/ widoczne było jezioro Garda . To to, na drugim planie, to wielkie.
Zjechaliśmy też do Andalo . Po raz pierwszy wyciągiem, potem już na nartach.
I jakże swojskie widoki, przypominające te w naszych Tatrach. Zapraszające do wędrówek.
Chwilami wydawało się, że to już nie jest zima. Tak było w niższych partiach. Taki widok gór o wschodzie słońca, a był taki codziennie, też próbował przeczyć zimie.
/ styczeń 2011 /
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz